Himalayas, Stok Kangri 6153m - India 2010

Το Stok Kangri(6153m) όπως φαίνεται από το Leh, την πρωτεύουσα του Ladakh. Ιμαλάϊα - Ινδία 2010

Στη διάρκεια της ανάβασης για την κατασκήνωση βάσης, που βρίσκεται στα 5.205μ.

                                


Στις πλαγιές του Stok Kangri


Φτάσαμε στην Ινδία αεροπορικώς μέσω Κωνσταντινούπολης.
Ν. Δελχί, υγρασία και ζέστη. Σεπτέμβριος, η εποχή των μουσώνων με τις καθημερινές βροχοπτώσεις βρίσκεται στο τέλος της. Τα απομεινάρια της όμως φαίνονται, τα πέριξ της πόλης  έχουν μετατραπεί σε έλος. Το βλέπουμε από ψηλά κατά την προσγείωσή μας με το πρώτο φως του ήλιου. Η γνωστή τρελή κίνηση ασιατικής πρωτεύουσας, αέρας πηχτός, λάσπη στους δρόμους, πολυκοσμία, βαριές μυρωδιές, με το κάρρυ να διανθίζει περίεργα την ατμόσφαιρα. Άνθρωποι σε κάθε λογής δουλειές να μοχθούν για την επιβίωση αλλά και πολιτισμός αιώνων. Ένας αχταρμάς δηλαδή που φαντάζει απίστευτος στα μάτια του δυτικού τουρίστα και που δημιουργεί άπειρες εικόνες ανά τετραγωνικό μέτρο. Ίσως υπερβολική η φράση όμως αγγίζει την πραγματικότητα. Ένας περίπατος στα δαιδαλώδη στενάκια του παλαιού Δελχί πείθει τον καθένα.

   Η Ινδία είναι μια χώρα που μοιάζει ολόκληρη ήπειρος. Τόσο μεγάλη ποικιλομορφία σε τοπία και ανθρώπους δύσκολα συναντά κανείς σε όλο τον κόσμο. Το ταξίδι σ’ αυτή τη χώρα αποτελεί πρόκληση για κάθε ορειβάτη. Ο στόχος μας υψηλός, το βουνό Stok Kangri με υψόμετρο στα 6.153μ. Βρίσκεται στα δυτικά Ιμαλάϊα μέσα στα εδάφη της Ινδίας, εκεί που καταλήγει από το βορρά η άλλη μεγάλη οροσειρά, το Καρακορούμ.

Αναχωρήσαμε βόρεια για το Λαντάκ (Ladakh) της επαρχίας Jammu and Kashmir, με εσωτερική πτήση της Kingfisher. Άγρια απρόσιτα οροπέδια, πανύψηλες χιονισμένες οροσειρές, πυκνά δάση, ορμητικά ποτάμια και καταρράκτες, ορεινές έρημοι περιγράφουν τον γεωγραφικό τόπο του Κασμίρ στα σύνορα  Ινδίας, Πακιστάν και Κίνας. Ένα ταραγμένο τριεθνές όριο με ακαθόριστα ακόμη σύνορα και πολλές διαμάχες. Ανάμεσα στα μαγευτικά τοπία, συνυπάρχουν πολιτισμοί αιώνων, βουδιστικά μοναστήρια, θιβετιανά χωριά και ισλαμικές κωμοπόλεις. Το οροπέδιο του Λαντάκ ονομάζεται και μικρό Θιβέτ με τον Ινδό ποταμό να δίνει ένα μεγαλείο στην κοιλάδα που βρίσκεται η πρωτεύουσα της περιοχής το Leh.
 Μια μικρή πόλη σε υψόμετρο 3.500 μέτρων, στη μέση ενός ερημικού οροπεδίου που θυμίζει σεληνιακό τοπίο. Μέρος απαράμιλλης ομορφιάς και ηρεμίας!!

Εκεί αισθάνεσαι λίγο σαν ταξιδευτής του περασμένου αιώνα στους δρόμους της Ανατολής. Όλες οι φυλές των Ιμαλαΐων βολτάρουν στους δρόμους του Leh. Άνθρωποι με τοπικές ενδυμασίες, μικρόσωμοι Λαντάκοι, μυστηριώδεις Θιβετιανοί, ράθυμοι Ινδοί, έξυπνοι Κασμιριάνοι, νομάδες απ’ την κοιλάδα του ποταμού Ινδού, Κινέζοι, Μογγόλοι και πολύς στρατός της Ινδίας. Ένα ποικιλόμορφο πλήθος που κινείται στη βάση των βουνών και ψηλά στα υψώματα κρέμονται τα μοναστήρια της περιοχής, όπως η Shanti Stupa. Τα παλιά ανάκτορα δεσπόζουν στην περιοχή και αποτελούν πόλο έλξης. Όσο για τα πολύχρωμα σημαιάκια που ανεμίζουν σε κάθε σπίτι είναι τα mantras, δηλαδή προσευχές, που καθώς κινούνται στον ρυθμό του αγέρα, σκορπίζονται σε όλο τον κόσμο. Παντού ακούμε «jule», που σημαίνει γεια στην τοπική διάλεκτο.

Ο κεντρικός δρόμος είναι γεμάτος από γραφεία εναλλακτικού τουρισμού. Οργανώνουν αποστολές βουνού μέχρι και touring με διάφορες δραστηριότητες στα ενδιαφέροντα σημεία της κοιλάδας. Οι τοπικές αγορές  απλά δεν περιγράφονται, το παζάρι δίνει και παίρνει. Υφαντά, πασμίνες, μαγικά φυλακτά και κοσμήματα που φτιάχνονται στα απομονωμένα χωριά, μουσικά όργανα και πολλά παράξενα αντικείμενα καθημερινής χρήσης και βουδιστικής λατρείας. Πρόσωπα τραχιά, όπως ο γέροντας στον ξενώνα μας, φορούν παραδοσιακές φορεσιές και γυρίζουν τον τροχό, ψιθυρίζοντας ικεσίες στον αέρα.

Κάναμε μια ανάβαση στη Leh North 4.062μ. για να εγκλιματιστούμε στο υψόμετρο και να έχουμε πιο ήσυχο και καλό ύπνο. Οι άσχημες προγνώσεις του καιρού στο Stok Kangri, που θα χαλούσε τις επόμενες μέρες, δεν μας επέτρεψαν να παραμείνουμε για μεγαλύτερο διάστημα στην περιοχή. To δελτίο καιρού που πήραμε απ΄ το internet ήταν σαφές, έπρεπε να ξεκινήσουμε άμεσα.

 Η ανάβασή μας στο Stok Kangri ξεκίνησε απ’ το χωριό Stok. Εκεί φτάσαμε αφού διαβήκαμε τον Ινδό ποταμό πάνω σε μια μεταλλική γέφυρα. Παραπλεύρως του ποταμού υπάρχουν πολλές λεύκες και υδρόφιλες ιτιές που χαρίζουν πολύτιμο πράσινο στην περιοχή. Το μικρό χωριό βρίσκεται σε υψόμετρο 3.600 μέτρα.
Η διαδρομή από κει και πέρα, ακολουθώντας το φαράγγι, γίνεται ολοένα και πιο επιβλητική . Τοπίο άγονο και άγριο, απόκοσμο και συναρπαστικό. Η πρώτη κατασκήνωσή μας έγινε στην περιοχή Spungrul  4.300μ. όπου στήθηκε το Camp 1.

Το πρώτο βράδυ ήδη αρχίσαμε να νιώθουμε αναπνευστικές δυσκολίες και  πονοκεφάλους, όλη η ομάδα. Μας «χτύπησε» η λεγόμενη AMS (Acute Mountain Sickness), «οξεία αρρώστια των βουνών», οφειλόμενη στην έλλειψη οξυγόνου, που παρατηρείται σε πολύ μεγάλα υψόμετρα. Οι δύο μέρες που χάσαμε στο Δελχί, λόγω της απώλειας της πτήσης μας και που τις είχαμε ανάγκη για να εγκλιματιστούμε καλύτερα στο υψόμετρο του Leh, το ξέραμε ότι θα μας στοιχίσουν. Ο χρόνος του ταξιδιού μας ήταν πολύ περιορισμένος, μόνο δύο βδομάδες. Το τρίπτυχο της καλής ανάβασης στο βουνό: άνθρωπος, καιρός, εγκλιματισμός είναι ένας αλληλένδετος κρίκος που δεν πρέπει να σπάσει.

Παρά τις δύσκολες συνθήκες που βιώσαμε, η ομάδα συνέχισε ενωμένη  με υψηλό ηθικό και δύναμη. Μείναμε άλλη μια μέρα στην πρώτη κατασκήνωση και κάναμε μια ανάβαση εγκλιματισμού μέχρι τα 4.600μ. ψηλά στην κάθετη κοιλάδα της κατασκήνωσης. Το άλλο πρωί ξημερώσαμε καλύτερα και ξεκινήσαμε αποφασισμένοι για το προκεχωρημένο Basecamp του βουνού. Εκεί στις πλαγιές του Stok Kangri, στη μορένα πριν τον κώνο της κορυφής, στα 5.205μ. υψόμετρο, ήρθε από μεριάς μου, η τελική διαπίστωση ότι δεν είχαμε εγκλιματιστεί καλά. Ξεκίνησα έτσι την μοναχική μου κατάβαση για το Camp 1, όπου μας περίμενε ήδη ο Γιάννης. Οι δύο σύντροφοι, ο Νικόλας και ο Τόμης πήραν την απόφαση να μείνουν και να συνεχίσουν για μια ύστατη προσπάθεια, υποχώρησαν όμως με έντονα συμπτώματα υψομέτρου στην πλαγιά της κορυφής, λίγα μέτρα πριν την προσεγγίσουν. Η συνολική διάρκεια της ανάβασής μας ήταν 5 ημέρες μέχρι να ξαναγυρίσουμε στο χωριουδάκι του Stok και από εκεί στο Λε.

Η κορυφή του Stok Kangri (6153 m.)


 Φεύγοντας από το Leh, διασχίσαμε το οροπέδιο, που υδροδοτείται από τον Ινδό ποταμό και γνωρίσαμε μια από τις πιο άγνωστες γωνιές της Ασίας. Είδαμε ξεχασμένα χωριά στη μέση του πουθενά, απότομα φαράγγια, ανθρώπους να δουλεύουν ψηλά στα περάσματα σαν δούλοι για την κατασκευή του δρόμου και πολλά φορτηγά Τata, κατά μήκος του δεύτερου ψηλότερου δρόμου του πλανήτη, που είναι η ορεινή διάβαση Tanglang-La στα 5.328μ. Η περιοχή είναι γνωστή για τους άγριους όνους που μετακινούνται σε κοπάδια, τους καλοκαιρινούς μήνες. Μετά το  Keylong (3.080μ.) όπου κάναμε διανυκτέρευση, αναχωρήσαμε για το Μανάλι, που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.896μ. στο βόρειο άκρο της κοιλάδας Κουλού (Kullu).

  Μια μικρή γραφική πόλη γεμάτη από δραστηριότητα, το Μανάλι είναι η δημοφιλέστερη και ομορφότερη κοιλάδα της επαρχίας Χιματσάλ (Himachal Pradesh). Γύρω του, η φύση έχει φορέσει τα καλά της. Είναι μια περιοχή με δάση, καταρράκτες, πράσινες πλαγιές και ρυάκια που κατεβαίνουν απ’ τις αιώνια χιονισμένες κορφές των βουνών. Διαθέτει ινστιτούτο ορειβασίας κι άλλων δραστηριοτήτων περιπέτειας. Πολλοί ορειβάτες σταματάνε εδώ για μερικές ημέρες πριν πάρουν το δρόμο της επιστροφής στο Δελχί. Μετά το Μανάλι άρχισε η κατάβασή μας πάλι στην υποτροπική Ινδία με τη ζέστη και την υγρασία. Πιθηκάκια μας κοιτούσαν στη διάρκεια της διαδρομής και διακρίναμε φοίνικες στις όχθες των ποταμών, με τις αυτοσχέδιες γέφυρες. Το οδικό μας ταξίδι στο Leh-Manali Highway  σε μια από τις ομορφότερες ορεινές διαδρομές του κόσμου, ήταν πραγματικά μια απόλυτη όσο και κάπως επικίνδυνη εμπειρία με τους γκρεμούς να χάσκουν κάτω απ΄ τις ρόδες του αυτοκινήτου που μας μετέφερε. Πολλοί μηχανόβιοι έκαναν την διαδρομή με τις κλασικές Royal Enfield, όπως το ζευγάρι των Γερμανών που γνωρίσαμε.

Αφήσαμε πίσω μας τα βουνά και πιάσαμε πάλι τον ατέλειωτο ινδικό κάμπο. Καταλήξαμε στο κέντρο του Δελχί όπου αφήσαμε τον φίλο μας τον Αντώνη και μετά αμέσως στο αεροδρόμιο, παίρνοντας την πρωινή μας πτήση για Ελλάδα.

 Κοιτάζοντας με μια διάθεση ποιητική. Κερδίσαμε πολλά απ΄ το βουνό. Κερδίσαμε τα χιονισμένα του διάσελα. Τον ήχο του ποταμού που ξεκινούσε ψηλά απ΄ τις κορφές. Το χαμόγελο του ντόπιου αγωγιάτη με τα μουλάρια. Τα αγριόγιδα που χοροπηδούσαν στα κακοτράχαλα μονοπάτια τους. Το πέταγμα των αετών στις χαράδρες. Τις χοντρές μαρμότες των Ιμαλάϊων που έτρεχαν να κρυφτούν. Τα υπέροχα σεληνιακά φαράγγια με την ηχώ τους. Τα άλογα που έβοσκαν ελεύθερα στη φύση. Τη γλύκα και την ελευθερία της ζωής που αποπνέει το τοπίο και μας τους μικρούς ανθρώπους που κινούμαστε μέσα εκεί, μας έμειναν πράγματα στη μνήμη. Όπως η κατασκήνωση, η ζέστη της βέστας, το μαγείρεμα, η ανάβαση, τα μονοπάτια,  τα βράχια, ο χείμμαρος, τα πουλιά, τα θηλαστικά. Οι συζητήσεις μας, ο δύσκολος ύπνος, τ’ αστέρια το βράδυ στο στερέωμα, η καθαρή ατμόσφαιρα με τα λευκά σύννεφα συνάμα με το μπλε τ’ ουρανού. Η πίστη και το χαμόγελο της ζωής, εκεί στις πλαγιές του Stok Kangri, στη γη των ανθρώπων του χωριού, χαμηλά στην κοιλάδα του Ινδού ποταμού.  

Το βουνό είναι εκεί, είναι λευκό,
στέκει εκεί στα σύνορα των πολιτισμών.
Στα όρια του μονοπατιού που οδηγεί στο φως
και άνθρωποι από κάτω του, προσπαθούν να πάνε μπρoς
τις ζωές τους.

Ηλίας Τσίκας
20/12/2010

Μια ιστορία 4 Θεσσαλών στα βάθη της Ινδίας...(12-25/9/2010)

Τόμης Θεοδώρου, Γιάννης Ψύρρας

Ηλίας Τσίκας, Νικόλας Κρούπης