Ιστορίες από την Αρμενία..Aragats
Καλοκαίρι,κάπου στην κεντρική Αρμενία.Το μεσημεριανό απόβροχο κάνει τη ζεστή γη να αναδύει το άρωμά της.Ένα ζευγάρι πελαργών πετάει πάνω απ΄τα υψίπεδα,ψάχνοντας να βρει τροφή.Τ’αμάξι μας περνάει έξω απ΄το χωριό Aparan που απλώνεται στα πόδια του όρους Aragats,του ψηλότερου βουνού της Αρμενίας.
Το βουνό είναι «κλειστό» εδώ και μέρες, μέσα στα σύννεφα.Η σημερινή όμως μέρα,αφήνει καλές ελπίδες για ένα παράθυρο στον καιρό,που θα μας επιτρέψει να το προσεγγίσουμε επιτέλους.Ένα ζωήλατο όχημα μας φράζει το δρόμο και μας αναγκάζει να κόψουμε ταχύτητα.Ο Αρμένης αγρότης που το οδηγεί,γυρνάει και μας χαμογελά.
Τα μάτια φεύγουν πέρα στη μεγάλη οροσειρά,που είναι ακόμη άφαντη πίσω απ΄τα νέφη.
Έτσι είναι τα ηπειρωτικά καλοκαίρια στα εδάφη αυτής της χώρας,ο ήλιος εναλλάσεται με την καταιγίδα σε σύντομα χρονικά διαστήματα.Καθώς χαζεύουμε το τοπίο των κεντρικών οροσειρών της περιοχής Aragatsotn,ήχος από duduk φτάνει στ’αυτιά μας,μουσική ενός τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού,που δένει αρμονικά με το κοίταγμά μας.
Ένας ήλιος λαμπερός κάνει σιγά σιγά την εμφάνισή του και μας γεμίζει με αισιοδοξία.
Η διαδρομή μας προς το κάστρο Amberd,συνεχίζεται χωρίς άλλα προβλήματα.Ο αέρας μόνο παραμένει δυνατός και παγωμένος.Φτάσαμε στο κάστρο κατά το απόγευμα,με το γαλάζιο τ’ουρανού να φαντάζει πεντακάθαρο.
Η θερμοκρασία στο Yerevan ήταν περίπου στους 32 βαθμούς C,εδώ ψηλά στα 1.840 μ. αυτές τις θερμοκρασίες πρέπει να τις ξεχάσουμε.Καταλάβαμε για τα καλά τι σημαίνει καλοκαίρι στο νότιο Καύκασο.Κοπάδια με λευκά πρόβατα χρωματίζουν το λιτά πράσινο τοπίο και ομορφαίνουν τα ορεινά λιβάδια με τα γάργαρα νερά τους.
Αγριολούλουδα φυτρώνουν εδώ κι εκεί,πάνω στις αρχαίες πέτρες του κάστρου.Καλύβες βοσκών δείχνουν αμυδρά την παρουσία των ανθρώπων.Ο αγέρας βουίζει καθώς χτυπάει με δύναμη πάνω στα ψηλά τείχη του κάστρου.Τ’όνομα Ambred σημαίνει, κάστρο μέσα στα σύννεφα,στα αρμενικά.Τα σύννεφα τρέχουν,οι βοσκοί τρέχουν να μαζέψουν τα ζωντανά τους,να τα μαντρώσουν πριν το βράδυ που έρχεται.Είναι μια φυλή Κούρδων νομάδων της Αρμενίας,οι Yezidis,που ζουν στις πλαγιές του όρους Αραγκάτς.
Εμείς έχουμε έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο,τη λίμνη Kari,στα 3.190 μ.,εκεί θα είναι η κατασκήνωση βάσης μας.
Ξεκινήσαμε το πρωί από το δάσος του Dilijan,που ήταν υγρό ακόμα απ΄τη χθεσινή νεροποντή.Το οξυγόνο που ανέδυε,μας τρυπούσε τα ρουθούνια!!Πήραμε το πρωινό μας με θέα ένα μικρό ποταμάκι,που θύμιζε κινέζικη ταινία με θέμα το ζεν.Μια ιτιά άπλωνε τα κλωνάρια της πάνω απ΄το νερό και όμορφες πάπιες γλυστρούσαν πάνω στα ήρεμα νερά του.Εμείς στη βεράντα του αλα Στάλιν,εξωχικού ξενοδοχείου μας ρεμβάζαμε το υπέροχο σκηνικό.Κάναμε όμως πολλά χιλιόμετρα από εκείνες τις ήσυχες πρωινές ώρες.Περάσαμε το κάστρο του Amberd και τώρα βρισκόμαστε στη λίμνη Kari ή Karalich,μέσα στο απέραντο αφαιρετικό τοπίο του βουνού.
Ομίχλη και χιόνι διαπερνούν τις πλαγιές του βουνού,ένα σκηνικό για ξωτικά.Το κρύο τσουχτερό και ο αέρας παγωμένος.Τα νερά της λίμνης ακίνητα σαν τσιμέντο και κρυστάλλινα σαν το χιόνι,την πρώτη ύλη που τα αποτελούσε.Τα λιβάδια δίπλα στις όχθες της ,καταπράσινα και λουλουδιασμένα. Σ’αυτό το υψόμετρο υπήρχε μια όψιμη άνοιξη.
Τραγουδούσαμε απ’ το πρωί γεμάτοι χαρά,Αρμένιοι και Έλληνες γίναμε μια παρέα,κάτω απ΄τους ήχους της κοινής μουσικής μας παράδοσης.Καθώς φτάσαμε στο διάσελο της λίμνης,το πορτοκαλί παμπάλαιο λεωφορείο πάνω στο πέρασμα,ήταν μια εικόνα βγαλμένη από ταινία της Σοβιετικής σχολής.
Η κίνηση που έκαναν τα σύννεφα και το «δροσερό» αεράκι,δημιουργούσαν χρώματα διαρκή και εναλλασώμενα.Το οροπέδιο με τις πηγές του,δρόσισε τη δίψα μας.Υπέροχα και πόσιμα τα νερά της Αρμενίας,παντού θα βρει κανείς πηγές και πολλούς καταρράκτες.
Η μεγαλύτερη συγκέντρωση νερών βρίσκεται στο οροπέδιο της λίμνης Sevan στα 1.900 μ.,μιας από τις μεγαλύτερες λίμνες του κόσμου,σ’αυτό το υψόμετρο.
Τώρα όμως βρισκόμαστε στα 3.200 μ. στη λίμνη Kari,λίγες εκατοντάδες μόνο μέτρα από τη νότια κορυφή του όρους Aragats,που αποτελούσε το στόχο μας για την αυριανή μέρα.
Τα νερά της λίμνης πάλλονταν στο φύσημα του αγέρα κι αυτό μας δήλωνε πως σε λίγο πλησίαζε πάλι ,άλλη μια καταιγίδα.Έπρεπε να στήσουμε γρήγορα τη σκηνή μας.Οι Τσέχοι δίπλα μας ήδη αρχίζουν να στήνουν.
Η εικόνα του Αραράτ που αχνοφάνηκε για λίγο τ’απόγευμα καθώς ανεβαίναμε,αποτυπώνεται στο νου μας και τον ομορφαίνει.Βρίσκεται στο νότο,μέσα στα εδάφη της γειτονικής Τουρκίας.
Στήνουμε τελικά τη σκηνή μας δίπλα στις όχθες της λίμνης,κοντά σε πηγή με νερό τρεχούμενο.Απέναντι μας μέσα στο ομιχλώδες τοπίο,μοιάζει σα στοιχειωμένο το τεράστιο οίκημα Σοβιετικού ρυθμού,που χρησιμοποιούνταν για επιστημονικούς σκοπούς ,απ’ότι μάθαμε.Μια ζεστή σούπα,με ντόπιο αρνίσιο κρέας και πατάτες,ζεσταίνει το «είναι» μας πριν μπούμε στους υπνόσακους.Το βράδυ προμηνύεται υγρό και κρύο.
Οι χοντρές σταγόνες της βροχής έφτασαν,χτυπούν πλέον την τέντα μας,το μόνο που καταφέρνουν όμως ,είναι να μας νανουρίσουν.
Την επόμενη μέρα μπαίνουν οι τελευταίες πινελιές της ιστορίας μας,καθώς ανεβαίνουμε τα σκουρόχρωμα κακοτράχαλα πετρώματα της νότιας κορυφής του Αραγκάτς, στα 3.879 μ. υψόμετρο.Με χιόνι,ομίχλη και μια σημαία μικρή ελληνική,εκεί ψηλά στη νότια κορφή του όρους.Έτσι κάπως τελειώνουν οι ιστορίες από την Αρμενία.
Κείμενο:Ηλίας Τσίκας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου