ΟΛΥΜΠΟΣ (28-30/07/2006)
Αναβάσεις, στο Μύτικα 2.919 μ. και στο Στεφάνι 2.911 μ.
28/07/2006:Το μικρό πουλμανάκι ξεκινούσε απ’ το γνωστό σημείο στο Μουσείο, για το ταξίδι στο βουνό των θεών. Ήταν ένα καλοκαιρινό απόγευμα και μέρα Παρασκευή, μας περίμενε ένα μακρύ ταξίδι μέχρι το Λιτόχωρο.
Μπήκαμε μέσα 18 άτομα και άλλοι 4 που θα ερχόταν απευθείας στο Λιτόχωρο, σύνολο λοιπόν, 22 άτομα. Ο σύλλογός μας για μια ακόμη χρονιά έφευγε για να ανέβει στον Όλυμπο και να γεμίσει με την ομορφιά του. Το ρολόϊ έδειχνε 7 το απόγευμα ,και ξεκινήσαμε....
29/07/2006:Ξυπνήσαμε πρωί-πρωί ,λίγες οι ώρες ύπνου στο κάμπινγκ στην Πλάκα Λιτόχωρου , αλλά δε γινόταν αλλιώς ,έπρεπε να κερδίσουμε την μέρα. Ώρα αναχώρησης για «Διασταύρωση»(1.000 μ.), στις 7:00 π.μ . Επιτέλους μπήκαμε στο μονοπάτι .Πράσινο παντού ,έλατα και φτέρες .Αμέσως μετά οξιές και ρόμπολα ,το έδαφος υγρό απ’ τις συχνές βροχές που δίνει το μικροκλίμα του βουνού.
Φτάσαμε στο σημείο που υπάρχει το πέρασμα για Ανάθεμα και το μονοπάτι για την σπηλιά του Ιθακήσιου, εμείς όμως πήραμε τη διαδρομή για Πετρόστρουγκα , όπως έλεγε το πρόγραμμά μας . Φτάσαμε στην Πετρόστρουγκα και καθίσαμε να κολατσίσουμε , εκεί χτίζεται μεγάλο νέο καταφύγιο ,ελπίζουμε να μην χαλάσει κι άλλο την ησυχία του βουνού. Εκεί κάτω από τεράστια ρόμπολα ,μας υποδέχτηκαν κοπάδια από κατσίκια και πρόβατα κι ένας όμορφος ελληνικός ποιμενικός, σκύλος.
Μετά κάναμε την μεγάλη ανάβαση για την Σκούρτα στα 2.486 μ. ,βγαίνοντας πλέον σε αλπικό τοπίο. Η παρέα είχε μεγάλη διάθεση και το κέφι ήταν διάχυτο.
Φτάσαμε στο κολωνάκι της Σκούρτας και αμέσως μετά καθίσαμε σ’ ένα μπαλκόνι και φωτογραφίζαμε τις χαράδρες του Ολύμπου και απέναντί μας τον Άγιο Αντώνη και τον Καλόγερο, κορφές ψηλές κι αυτές. Πήραμε μετά τη διαδρομή του Λαιμού, που εντυπωσίασε όλη την ομάδα , με τα σύννεφα να παίζουν με τον ήλιο και τους γκρεμούς που υπήρχαν και στις δυο πλευρές μας. Μετά ακολούθησε το πέρασμα του Γιόσου ,ένα βράχινο κομμάτι που έχει μπει συρματόσχοινο για ασφάλεια ,αλλά και που μπορεί κανείς να το παρακάμψει , φεύγοντας προς τα δεξιά.
Ο Όλυμπος μας έδινε την ομορφιά και την ενέργειά του, απλόχερα. Φτάσαμε στην τεράστια άπλα του οροπεδίου των Μουσών ,νιώθοντας όλοι ευδαιμονία πραγματική. Διασχίσαμε το οροπέδιο εντυπωσιασμένοι απ΄την εξωπραγματική ησυχία του ,φτάνοντας στο καταφύγιο -Γιόσος Αποστολίδης- .Το καταφύγιο ανήκει στον Σ.Ε.Ο Θες/νίκης και βρίσκεται σε υψόμετρο 2.720 μ., το ψηλότερο σημείο που μπορεί κάποιος να κοιμηθεί οργανωμένα στην Ελλάδα . Κάτω αντικρίζαμε το καταφύγιο –Κάκκαλος- στα 2.600 μ. περίπου και απέναντί μας στεκόταν μεγαλοπρεπές και επιβλητικό ,το Στεφάνι ,πραγματικός θρόνος του Ζευς!!
Πίσω του ο Μύτικας ή Πάνθεον ,μας περίμεναν και τα δυο τους αύριο, για να μας δώσουν την αύρα τους. Αφού τακτοποιηθήκαμε στο καταφύγιο ,το απόγευμα πήγαμε μια βόλτα μέχρι τα Μεγάλα Καζάνια στη βάση του Στεφανιού, με τα σύννεφα από κάτω να ανεβαίνουν σαν ατμός προς τα πάνω.
Μια γρήγορη ανάβαση μέχρι την κορφή του Προφήτη Ηλία ,ήταν απαραίτητη.
Θαυμάσαμε απ’τα 2.803 μ. την υπέροχη θέα ολόκληρου του οικοσυστήματος του Ολύμπου. Ο ήλιος άρχισε να δύει κι όλα έγιναν κόκκινα και μαγικά . Το βράδυ πέρασε ήσυχα ,με φαγητό ,συζητήσεις και αστεία ,η παρέα είχε γίνει ένα σώμα.
Είχαμε γνωριστεί όλοι και είχαμε πολύ θετική ενέργεια για την αυριανή μας ανάβαση. Το ουράνιο στερέωμα μας άφησε άφωνους το βράδυ ,καθώς καθόμασταν όλοι έξω ,μέχρι που το κρύο άρχισε να γίνεται τσουχτερό. Καθίσαμε για λίγο στην τραπεζαρία ,πίνοντας ζεστό τσάι του βουνού. Κοιμηθήκαμε πολλές ώρες, το εγερτήριο έλεγε 5:30 π.μ .!!
30/07/2006:..Μέρα ανάβασης στις Ψηλές Κορφές του βουνού. Ξυπνήσαμε κι έξω ήταν χαρά θεού ,καιρός εκπληκτικός. Το Στεφάνι απέναντι καθρέφτιζε, το απαλό κόκκινο της αυγής. Πήραμε γρήγορα πρωινό και ξεκινήσαμε στις 7:00 π.μ , παίρνοντας το μονοπάτι προς τα Ζωνάρια του Στεφανιού. Φτάσαμε στη βάση απ’το λούκι του Μύτικα στις 7:50 π.μ ,ο Τάσος και εγώ ,σαν αρχηγοί, είπαμε στα παιδιά λίγα λόγια για την ανάβαση. Αποφασίσαμε να ανέβουμε κατά ομάδες με ένα άτομο έμπειρο ανά ομάδα και πολύ πειθαρχημένα. Ευτυχώς το λούκι ήταν άδειο εκείνη την ώρα ,δεν υπήρχε καθόλου κίνηση . Ορθωνόταν από πάνω μας φοβερό ,έμοιαζε κάθετο ,αλλά εμείς με πειθαρχημένα βήματα το ανεβαίναμε μέτρο-μέτρο.
Ο ήλιος που είχε βγει, το φώτιζε και ζέσταινε τους βράχους του, κάνοντάς τους πιο σταθερούς, διώχνοντας από πάνω τους την πρωινή πάχνη.
Ανεβήκαμε στις 8:45 π.μ ,18 άτομα στην κορφή του Μύτικα , την ψηλότερη της Ελλάδας. Το επιστέγασμα της προσπάθειας και της θέλησης της ομάδας ,ήταν πλέον γεγονός, απολαύσαμε όλοι με πεντακάθαρο καιρό τη θέα απ΄τα 2.919 μ.,
Η χαρά μας ήταν πραγματικά μεγάλη!!
Καθώς βγάζαμε τις αναμνηστικές φωτογραφίες ,πάρθηκε η απόφαση να κάνουμε και το λούκι του Στεφανιού και να φτάσουμε μέχρι την προκορφή του . Ξεκινήσαμε 3 άτομα για αυτή την προσπάθεια. Έτσι ο Γιάννης ο Αντωνέλος ,ο Peter μαζί
μ’ εμένα ,φύγαμε για την κατάβαση στο λούκι , το κατεβήκαμε σχετικά γρήγορα
και με ασφάλεια ,φτάσαμε στη βάση απ’ το λούκι του Στεφανιού . Κανείς μας δεν είχε κάνει τη διαδρομή και έτσι ξεκινήσαμε πολύ προσεχτικά το σκαρφάλωμα στο σχετικά σαθρό έδαφος. Πράγματι μπήκαμε μέσα στο λούκι , που δεν είναι πιο δύσκολο από εκείνο του Μύτικα ,είναι όμως λιγότερο περπατημένο και επομένως λιγότερο καθαρό από πέτρες και βράχια. Με προσεκτικές κινήσεις ,σε μισή ώρα περίπου, βρισκόμασταν στο πλάτους 3 μέτρων πατάρι της προκορφής του Στεφανιού, στα 2.909 μ. περίπου υψόμετρο.
Ήταν κάτι το μοναδικό να νιώθεις το χάος αριστερά και δεξιά σου. Λίγα μέτρα απέναντι να βλέπεις την κορυφή του Μύτικα , και να βρίσκεσαι περίπου στο ίδιο επίπεδο. Τα Μεγάλα Καζάνια έχασκαν 450 κάθετα στα αριστερά μας!! Δεξιά μας χαζεύαμε την φοβερή ανατολική πλευρά του Στεφανιού και τις αναρριχητικές διαδρομές της, όπως την κλασική διαδρομή Comici ,που πήρε το όνομά της απ΄τον Ιταλό αναρριχητή Emilio Comici που επισκέφτηκε τον Όλυμπο , τη δεκαετία του ’30. Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν τα συναισθήματα , ήταν απλά κάτι το συγκλονιστικό. Στα Ζωνάρια όλη η ομάδα ενώθηκε πάλι, για την κατάβαση που ακολούθησε ,μέχρι το καταφύγιο –Σπήλιος Αγαπητός- 2.100 μ. ,με τελικό προορισμό τα Πριόνια (1.100 μ.), όπου μας περίμενε το μικρό μας πουλμανάκι.
Για άλλη μια χρονιά ο Όλυμπος μας έδωσε την ομορφιά και τη δύναμή του, για να μπορέσουμε να αντέξουμε το γκρίζο που βιώνουμε στην πόλη.
Έτσι κάθε χρόνο γίνεται επιβεβλημένο το –προσκύνημά- μας στα μονοπάτια του και στις κορφές του!!
ΚΕΙΜΕΝΟ-ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
ΗΛΙΑΣ ΤΣΙΚΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου