Musala 2926m - Bulgaria 2005

ΣΤΗΝ ΣΤΕΓΗ ΤΩΝ ΒΑΛΚΑΝΙΩΝ

….. Αυτό το καλοκαίρι, αποφασίσαμε ν’ ανέβουμε στις κορυφές των Βαλκανίων.Oι δυο ψηλότερες κορφές τους μπήκαν σαν στόχος. H κορφή Musala 2.925 μ., η ψηλότερη κορφή των Βαλκανίων που ανήκει στην οροσειρά Rila της Βουλγαρίας και ο μυθικός Μύτικας 2.919 μ. του Ολύμπου…Αυτών των κορφών τον αέρα θέλαμε ν’ αναπνεύσουμε και να μας χαρίσει τη δύναμή τους……

Ημερολόγιο Musala….οδοιπορικό Ηλία Τσίκα και Σοφίας Λιότσου..

15/7/2005: Φύγαμε αργά το βράδυ από την Αθήνα, στις 23:00μμ με το κλινοθέσιο τρένο. Το ταξίδι για Θεσσαλονίκη ήταν όμορφο, το κουπέ μας ήταν ήσυχο και κοιμηθήκαμε ευχάριστα. Ο εισπράκτορας μας ξύπνησε στις 5:30πμ καθώς φτάναμε στη Θεσσαλονίκη.

16/7/2005: Είχαμε αρκετό χρόνο να φάμε τις μπουγάτσες μας και να πιούμε τον καφέ μας, στα μαγαζάκια που υπάρχουν απέναντι απ’ τον σταθμό. Το τρένο για Σόφια έφυγε στις 7:05πμ. Ένα σύγχρονο τρένο με ολοκαίνουργια κουπέ. Ήμασταν μόνοι μας και κοιμηθήκαμε για καμιά ωρίτσα, αυτό μας έκανε να ξεκουραστούμε και να είμαστε γεμάτοι διάθεση..... Φτάσαμε στον Προμαχώνα περίπου στις 9:00 πμ για τον έλεγχο διαβατηρίων. Μπήκαμε μετά στον πρώτο σταθμό της Βουλγαρίας, στα Κούλατα και περνώντας απ’ το Σαντάνσκι, φτάσαμε στο Blagoevgrad περίπου στις 11:30 πμ. Στο τρένο υπήρχε και μια παρέα φοιτητών που έπαιζε μουσική και μας σήκωνε όλους στο πόδι. Γνωρίσαμε και την Τάνια, με την Φωτεινή απ’ τη Θεσσαλονίκη. Ήταν πολιτικοί πρόσφυγες από Βουλγαρία. Κατεβήκαμε μαζί στο Blagoevgrad με σκοπό να πάρουμε το τρένο για Dupnica. Μας βοήθησαν στο σταθμό και επειδή είχε αργά τρένο, αποφασίσαμε να ταξιδέψουμε με λεωφορείο απευθείας για το Borovets. Θα φεύγαμε στις 14:30 μμ., αλλά είχαμε αρκετό χρόνο για μια ξενάγηση στην πόλη. Μας πήγαν στο ιστορικό κέντρο της πόλης, όπου καθίσαμε σ’ ένα όμορφο καφέ. Συζητήσαμε και είπαμε πολλά, μας είπαν όλη την ιστορία τους. Ήταν μια συνάντηση που μας έβαλε αμέσως στο κλίμα της χώρας. Πήγαμε βόλτα στην πόλη και στα αξιοθέατά της, το ποτάμι, τα γεφύρια της και τα πολλά μακεδονίτικα σπίτια. Φύγαμε χαρούμενοι αφού τις χαιρετίσαμε, στις 14:30 μμ., για Borovets, περνώντας από Dupnica και Samokov. Φτάσαμε στο Borovets στην καρδιά των Rila mountains στις 16:30 μμ περίπου. Είναι ένα ορεινό θέρετρο, χαμένο μέσα στο πράσινο και στα νερά. Κατεβήκαμε και αμέσως αγόρασα από ένα μαγαζάκι ένα χάρτη για το βουνό. Μετά από μια περιπλάνηση στους ξενώνες της περιοχής, βρήκαμε στον Ξενώνα Iglika αυτό που ακριβώς ψάχναμε. Ήταν ήσυχο, σχεδιασμένο με το χαρακτηριστικό χρώμα της περιοχής και πολύ οικονομικό. Πληρώσαμε μόνο 80L για 2 μέρες, περίπου 40 ευρώ,20 ευρώ την βραδιά. Όλα μας ήρθαν βολικά, καθώς αμέσως μετά άρχισε να βρέχει….Το Borovets έχει υψόμετρο 1350μ. περίπου. Αφού απολαύσαμε το μπάνιο, καθώς βολευτήκαμε στο ξενοδοχείο, βγήκαμε έξω στο χωριουδάκι και πήγαμε για φαγητό στο Blue, σ΄ ένα όμορφα διακοσμημένο μπλέ σπιτάκι, που ήταν ένα μικρό και συμπαθητικό εστιατόριο. Τα έλατα γύρω στην περιοχή είναι πανύψηλα, μοιάζουν θαρρείς με σεκόιες, το δάσος έχει πολύ υγρασία και πρασινάδα ζωντανή, το οξυγόνο τρυπάει πραγματικά τα ρουθούνια μας. Το κλίμα είναι ευχάριστο ορεινό και η ατμόσφαιρα καθαρή, ότι πρέπει για ένα θαυμάσιο ύπνο. Κάναμε το πλάνο της αυριανής ανάβασής μας. Θα ξυπνούσαμε το πρωί στις 7:00 πμ., και στις 7:30 πμ., θα ξεκινούσαμε την ανάβασή μας στην κορυφή Musala….

17/7/2005: Ξύπνησα πρώτος στις 6:15 πμ., ετοίμασα το μικρό μου σακίδιο και ξύπνησα την Σοφία, ακριβώς στις 7:00 πμ. Ήταν μια φωτεινή μέρα μετά την χθεσινή νεροποντή, με τον ήλιο να ζεσταίνει τα πάντα. Φύγαμε απ’ το Iglika στις 7:40 πμ., με τον δρόμο να ανηφορίζει ψηλά μέσα στο δάσος, φτάσαμε στην αρχή του μονοπατιού στις 8:00 πμ. Το Borovets δεν είχε ακόμη ξυπνήσει, οι ξενώνες ήταν μέσα στην απόλυτη ησυχία του πρωινού. Το μονοπάτι έμπαινε αμέσως μέσα στα ψηλά έλατα και το ποτάμι ακουγόταν ορμητικό. Περάσαμε ένα ξύλινο γεφύρι και ανηφορίσαμε σε ομαλό μονοπάτι. Υπήρχε πολύς κόσμος που ανέβαινε στο βουνό. Μας χαιρετούσαν όλοι λέγοντας Dobredam (καλημέρα στα Βουλγάρικα). Ακολουθήσαμε την ρεματιά, τα σημάδια του μονοπατιού ήταν πυκνά και ευδιάκριτα. Το βουνό ήταν πολύ καλά οργανωμένο και οι Βούλγαροι ένας λαός με ορειβατική παράδοση. Φτάσαμε σε πηγή και ξαναγεμίσαμε τα παγούρια μας. Το βουνό δικαιολογούσε τ’ όνομά του, Rila σημαίνει περιοχή με πολλά νερά. Μπήκαμε σε μονοπάτι με φυλλοβόλα δέντρα και πολύ πράσινο, με πολλά ρυάκια στο διάβα μας. Σιγά σιγά κερδίζαμε υψόμετρο και μπαίναμε στην Αλπική ζώνη. Το δάσος άρχισε ν’ αραιώνει και υπήρχαν χαμηλά έλατα και θάμνοι, το ποτάμι διακρινόταν καθαρά. Φτάσαμε σε μέρος που βοσκούσαν άλογα ελεύθερα και ένα όμορφο τσοπανόσκυλο γάβγιζε πιο πέρα. Μπροστά μας πήγαινε ένα ζευγάρι ορειβατών απ’ τη Βουλγαρία και πίσω μας ανηφόριζε ένα ζευγάρι που ήταν μάλλον Τσέχοι. Φτάσαμε στο καταφύγιο Musala Hut στα 2.389μ., το μεσημέρι και είδαμε την πρώτη αλπική λίμνη. Υπάρχουν εκεί στα ορεινά υψίπεδα καμιά δεκαριά τέτοιες λίμνες, είναι το κύριο χαρακτηριστικό του βουνού. Συνεχίσαμε αμέσως την πορεία μας για την κορφή, που τώρα φαινόταν ξεκάθαρα με πολλά κομμάτια χιονιού στις σκιερές πλαγιές της. Σε μια περίπου ώρα φτάσαμε στο πιο ψηλό καταφύγιο, το Ledenoto Ezero στα 2.792μ., που σημαίνει παγωμένη θάλασσα. Το διαχειριζόταν μια Ρωσίδα. Όλα αυτά μας τα είπαν οι Βούλγαροι ορειβάτες. Η κορυφή Musala μας περίμενε.
Το μονοπάτι άρχισε να γίνεται έντονα απότομο και φιδογυριστό. Βράχινα κομμάτια, σαν χτένια, υπήρχαν απέναντί μας.
Ένα κομμάτι της λίμνης ήταν ακόμη παγωμένο, δικαιολογώντας το όνομα του καταφυγίου. Φτάσαμε στην κορυφή κατάκοποι μα πολύ χαρούμενοι στις 13:50 μμ., στις 17/7/2005. Ήμασταν επιτέλους στην στέγη των Βαλκανίων, στην Musala στα 2.925,4μ.
Ένας παλιός μετεωρολογικός σταθμός υπήρχε εκεί…Τα σύννεφα άρχισαν να πυκνώνουν, εμείς όμως απολαμβάναμε τον κόπο μας, βλέποντας όλη την οροσειρά της Rila στα πόδια μας, ήμασταν στη ψηλότερη κορφή των Βαλκανίων. Από ‘κει πάνω τα βλέπαμε όλα ενωμένα, ειρηνικά και όμορφα. Καθίσαμε περίπου μια ώρα εκεί ψηλά και αισθανθήκαμε τον αέρα της κορυφής.
Άρχισε όμως να μπουμπουνίζει μακριά στον ορίζοντα…..Τα μαζέψαμε και κάναμε μια γρήγορη κατάβαση, φορέσαμε τα αδιάβροχά μας καθώς ψιχάλιζε. Κάναμε μια στάση μόλις κόπασε ο αέρας και η βροχή στο Musala Hut, στις όχθες της αλπικής λίμνης.
Γελούσαμε χαρούμενοι, ξεκουραστήκαμε λίγο και πήραμε δύναμη για να συνεχίσουμε την κοπιαστική μας κατάβαση. Μετά από 12 ώρες συνολικής πορείας, φτάσαμε στις 20:00 μμ. το απόγευμα στο Borovets. Ήμασταν κουρασμένοι, αλλά νιώθαμε μια πληρότητα απ’ τη χαρά που μας έδωσε το βουνό. Ο στόχος επετεύχθη, όλα μας πήγαν κατ’ ευχήν!! Μας περίμενε ένα υπέροχο φαγητό στο μπλέ σπιτάκι και ένα ζεστό μπάνιο στο ξενοδοχείο μας. Έτσι γίνεται πάντα, η ουσία της ζωής κρύβεται μέσα στην απλότητα!!
Μια βδομάδα μετά και αφού περιπλανηθήκαμε μεταξύ Σόφιας, Θεσσαλονίκης και Χαλκιδικής, βρεθήκαμε στο Λιτόχωρο για ν’ ανέβουμε τον θρυλικό Όλυμπο. Περιμέναμε την ομάδα του Πάνα απ’ την Αθήνα όπως τα είχαμε κανονίσει με τον Τάσο, τον Αυγέρη.Συγκεντρωθήκαμε τελικά 18 άτομα,όλοι με πολύ όρεξη και διάθεση για πάνω, για τις ψηλές κορφές του Ολύμπου.
Την Κυριακή στις 24/7/2005 ανεβήκαμε στο Μύτικα, απ’ το Λούκι στα 2.919μ. Το βουνό των θεών μας έδωσε τη χαρά να το ανέβουμε. Ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία!!!
Το οδοιπορικό «Στη στέγη των Βαλκανίων» έτσι ολοκληρώθηκε και έφτασε στο τέλος του.

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΗΛΙΑΣ ΤΣΙΚΑΣ